Een verhaal van De Groene riet electriscn licnt en ik NIEMAND koestert zoo'n bewondering als ik voor moderne uitvindingen, zooals de telefoon, de telegraaf, de televisie, en nu de World's Fair" aan den gang is, zijn we ons natuurlijk de wonderen der wetenschap meer dan normaal bewust. Ik weet wat menschen bedoelen wanneer zij ons vermanen, met medelijden te denken aan onze overgroot moeders die met kaarsen en de diligence te worstelen hadden; de quaestie is dat ik, als ik aan mijn over grootmoeder denk, meteen bij haar zou willen zijn, met druipende kaarsen rondloopen en mijn brieven langzaam ontvangen uit handen van den diligence koetsier. De wetenschappelijke uitvindingen die anderen comfort en rust verschaffen, weten, als ze mij bereiken, altijd een raren kronkel te maken, zoodat ze me slechts zielepijn bereiden. Soms schijnt het wel alsof de openbare werken niet willen dat ik gelukkig ben. Het electrische licht bij voorbeeld heeft een van de donkerste momenten uit mijn leven op zijn geweten. Het was vijf jaar geleden, en ik had besloten den winter buiten de stad door te brengen. Die winter viel, als de meeste winters die wij besluiten op het land door te brengen, in het jaar van de groote sneeuwstormen. In het huis naast het mijne, slechts gescheiden door een veld en een beekje, leefde een man, Bill geheeten. Bill was negen-en-twintig, vrijgezel en de knapste man dien ik ooit gezien had. Alle goede qualiteiten waren in zijn persoon vereenigd; hij was attent en vroolijk en sceptisch, en dat vond ik prettig. Hij werkte door de weck bij een architect in New York, maar de Zaterdagen en Zondagen waren we meestal samen, en ik con stateerde al gauw, een beetje tot mijn schrik, dat ik alleen maar gelukkig was wanneer ik bij hem kon zijn. Jammer genoeg was Bill vrij van zulke romantische bevliegingen. Zijn scepticisme richtte zich bij voorkeur op de vrouw in het algemeen, en hij scheen altijd bang te zijn dat hij op een goe den dag met iemand zou moeten trouwen terwijl hij heel andere dingen aan zijn hoofd had. Hij sprak dan ook nooit over vrouwen, behalve op minachten den toon. Vrouwen!" zei hij eens tegen mij, Mijn God, als je eens wist hoe prettig het is, een vrouw als jij te kennen, die mij niet met al die nonsens aan boord komt! Jij je bent net een man !" Ik vatte dit op, zooals het bedoeld was: als com pliment. Het gekke was dat ik onmogelijk minder manlijk had kunnen zijn dan wanneer ik in Bill's gezel schap was. Hij was dol op sport in de open lucht en probeerde me te leeren skieën en schaatsenrijden, maar ik viel aan n stuk door op den grond. Vaak gingen we dan ook maar wandelen of rijden. Dan keerden we terug, terwijl de schemering over het land daalde, en gingen nog iets drinken in zijn huis of in het mijne, en soms zetten we de radio dan nog aan en dansten een beetje. Bill danste volmaakt. Maar de meeste avonden deden we niets dan voor het open raam zitten, en dan vertelde Bill me van een reuzen-kabeljauw die hij in 1931 had gevangen. Ik vond het erg prettig om naar hem te luisteren; dan voelde ik me warm en vrouwelijk en zacht zooals vrouwen, geloof ik, behooren te voelen wanneer mannen ze iets vertellen. Ik voelde me altijd eenzaam als Bill naar huis was gegaan. Ik miste hem ontzettend. OP den derden dag van den sneeuwstorm had de sneeuw zich zoo hoog tegen de garagedeur opgestapeld dat ik de wagen er niet uit kon krijgen om in het dorp inkoopen te doen. De leveranciers waren al een dag weggebleven omdat de weg tegen den heuvel op spiegelglad was. Ik was juist bezig, mijn keukenprinses somber te vertellen dat we het tot nader aankondiging maar met blikken soep moesten doen, toen Bill op een paar oude sneeuwschoenen kwam aanstappen. Hij ging, zei hij, in het dorp cigaretten halen, en of ik iets noodig had ? Ik overviel hem met prijslijsten en vreugdekreten, en keek hem na, terwijl hij door den razenden sneeuwjacht voortliep. Het was vijf kilometer tot het dorp. Vier uur later kwam Bill terug, heelemaal behangen met ham en brood en aardappelen en melk en sinaasappelen. Hij had niets vergeten en bracht bovendien nog uit de eenige bloemenwinkel van het dorp een bosje tulpen voor me mee. Om te bewijzen dat de lente komt", zei Bill en schudde het ijs van zijn wimpers in het vuur dat in mijn huis kamer brandde. Bill," zei ik, je bent een schat, en je ver dient een omhelzing." champagne kruq r ^ v. M t c o" ?nr>M ^* f. a (, \ j ! M ?"- f- NI *?* O de moeite niet waard", zei Bill vlug en trok zich terug. Ik slaakte een stillen zucht en noodigde hem uit te blijven eten, maar hij zei dat hij thuis nog moest werken. Hij beloofde dat hij na het eten.als hij op tijd klaar was,nog terug zou komen. Dien avond om negen uur gaf de electrische centrale het na zwaren strijd op. Alle lichten in mijn huis gingen uit. Ik had geen kaarsen behalve de vier die ik op de eettafel gebruikte. Juist had ik die gevonden en in een rij op den schoorsteenmantel in de huiskamer gezet, toen Bill op de deur bonsde en binnen kwam met een zak vol kaarsen en een hand vol kandelaars. Ik dacht dat je die misschien wel zou kunnen gebruiken", zei hij. We staken Bill's kaarsen aan en Bill bracht er een aan de keukenprinses. Ik herinner me nog precies hoe hij er uitzag toen hij met de twee kandelaars (een om hem bij te lichten op zijn terugweg) naar boven ging, terwijl de dwaze vlammetjes een reusachtige, bewegende schaduw van hem op den muur wierpen. Toen hij weer beneden kwam, pookte hij het vuur op en keïk rond zich in de kamer. Ziet er leuk uit met die kaarsen en het vuur", zei hij. Hij bleef, en we gingen op het haardkleedje zitten voor het vuur, en spraken over den sneeuw storm. Hij scheen geen zin te hebben over den kabeljauw te praten die hij had gevangen. De radio konden we niet spelen want er was geen stroom. Om dezelfde reden liet de telefoon ons met rust. We zaten temidden van een heerlijke stilte, en keken elkaar heerlijk verbaasd aan. Gauw stak Bill een hand uit en nam een boek van de planken bij de hoek van den haard. Het was John Brown's Body". Dat is goed", zei hij, en sloeg de bladzijden om. Herinner je je die passage over dien hond die tegen de maan blafte en de drank die met een zilveren lepel wordt omgeroerd?" Ik geloof dat ik hem alleen maar aankeek. Ik wist niet dat je van gedichten hield, Bill," zei ik. Zeker houd ik daarvan", zei Bill. Hij legde het boek omgekeerd op z'n knie en keek me recht in de oogen. Ik houd ook van jou", zei hij. In het uur dat volgde, haalden we een heele massa boeken voor den dag, en soms las Bill mij iets voor, en soms ik hem iets, en soms lazen we zwijgend allebei terwijl de sneeuwstorm tegen de vensters raasde en het kaarslicht met dunne schaduwen over de bladzijden danste. Toen haalde Bill een boek met gedichten van Yeats voor den dag. D'r staat hier een in, dat vind ik de mooiste van allemaal", zei hij, en hij las het me voor. Ik herinner me het laatste couplet en de wijze waarop Bill me in het licht van de kaarsen en het vuur aankeek: Al was ik zwervens, zwervens moe Door wilde heuvellanden, Toch zou ik vinden waar zij was, Kussen haar mond en handen, En wandelen in het lange gras En plukken tot ik niet meer kon, De zilveren appels van de maan, De gouden appels van de zon. WE zwegen allebei een poos, toen Bill het voorgelezen had. Toen legde hij zijn hand op de mijne die toevallig tusschen ons in op de vloer lag. Hallo", zei hij zacht. Ik draaide mijn hand om, zoodat ik mijn vingers om de zijne kon sluiten. Hallo Bill", zei ik. En toen sprong Bill op en riep Hal-Zo/", want juist op dat moment kwam er weer stroom en ieder licht in de kamer straalde ons met een klap tegemoet. Licht stortte zich over ons, wit en luid en koper achtig, alsof het marine-muziekcorps de kamer binnenmarcheerde en opeens begon te spelen. De muzikale begeleiding bleef ons trouwens niet bespaard, want ik had vergeten dat ik de radio aan had laten staan toen het licht uitging. Nu verklaarde een zanger ons uitbundig zijn liefde voor paarden. Horses, horses, horses," zong hij, crazy over horses, horses, horses, goofy over horses, horses, horses. . .." Bill stond op en wreef zijn oogen uit. ,,De kaarsen zien er nu een beetje gek uit", zei hij. Ik liep naar een raam en bleef, met mijn rug naar hem toe, naar buiten kijken. Vind je?" zei ik. SPOEDIG daarna verhuisde ik weer naar New York en huurde ik een woning in Fiftieth Street. Bill zei dat hij vast en zeker gauw iets zou komen drinken. Dat heeft hij nooit gedaan. Ik weet niet wat er van hem geworden is. MARGARET CASE HARRIMAN Merkwaardige berichten Op een rose kussen en gekleed in een witkanten jurkje bracht Z.K.H. het Prinsesje de kamer binnen." (Msb.) Een oude vrouw hoorde hoe buiten voor haar deur een paard en wagen stilstonden." (T.) HIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIHIIIIIIMIIIIIIIIIIIIMIIIIIIIIIIMIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII Paindeluxe-brood Het jaarverslag is minder pessi mistisch, ja zelfs meer optimistisch dan in de vorige jaren." (DeRijkseenh). De heer A. behaalde met succes het ingenieursdiploma." (T.) Dat lastige Hollandsen Wij hoorden Mr. Rost van Ton ningen hierover uitwijden." (E. d. D.) Het is onmogelijk hierover uit te wijden." (R.) Hem wordt met een stuk karton of iets dergelijks frissche lucht toege woven." (T.) De nominatief-accusatief constructie Dit intermezzo hadden wij gaarne gemist, maar kan den indruk, dat dit een film is met goede vondsten toch niet uitwisschen." (H.) CHARIVARIA Dat deze schrijvers hem in het bijzonder geboeid hebben bewijst hij met eenige navolgingen, en bevreemdt niet." (H. D.) Onmogelijkheden De vraag is hier of iemand wel gerekend heeft met de mogelijkheid die zich hedenmiddag bliksemsnel heeft afgespeeld." (T.) Het wonder van schoonheid, dat het genie van Bach met de klankmogelijkheden van slechts een viersnarig instrument wist op te bouwen." (ff.) Bovendien beheerscht en bespeelt hij een gevarieerde reeks van moge lijkheden". (R.) het meervoud van ministerium Vergelijk gymnasiabel, centrabel enz. Distinctie ,,Zeker is, dat men lacht om de koldcrsituaties die zich voordoen." (O. H. C.) Het is allemaal verlakkerij." l Pn'u.sJ Wijsheden Hiertoe moet hij noodzakelijker wijze zijn toevlucht nemen." (E.d. D.) Deze beweging zal natuurlijker wijs op niets uitloopen." (d.) Schattenderwijzc kan men dit zeggen." (Esso) ,,Hij kan nergens verschijnen, zon der door zijn aanbidders met een soortgelijk gebaar en een afzichtelijk houzee-gebrul te worden ontvangen." (i.ih. ir/-/.; Als wij er bij zijn, kijken we ge woonlijk maar zoolang een anderen kant uit; maar dat helpt niet tegen het oorverscheurende gebaar. Met zijn uittreden is de radiokring als omsluiter van ministeriabele fi guren nog niet verlaten." (Hadiob.) Dit woord van de radiabele bode is kennelijk afgeleid van ministeria, Een lezer schrijft ons: Ik lees in het Volksblad: Twee personen zijn in Basel gearresteerd, die valse bankbiljetten van twintig pond sterling hebben nagemaakt. Mag dat ook al niet?" Een commando Verlies vet." (Adv. T.) PAG. 16 DE GROENE No. 3248