De Groene Amsterdammer

Historisch Archief 1877-1940

Alle jaargangen 1939 4 november pagina 7

4 november 1939 – pagina 7

Dit is een ingescande tekst.

Boven: Afscheid in den regen Onder: De koppen worden geteld voor de reis naar Chili opengedaan. Speciaal films'waarin revoluties voor komen, worden in vele landen geweerd. China heeft Der Weg Zurück" verboden n.b. op verzoek van den Duitschen consulgeneraal. De film Zola" is in Japan verboden omdat er sprake in was van corruptie in hooge kringen. De Poolsche regeering achtte haar strijdig met de militaire eer. Aan deze laatste regeering komt volgens Wanger de eerepalm toe van de dwaaste schrapping. Zij schrapte namelijk uit Ol' man River het vers: Darkies all work on de Mississippi, Darkies all work white de white folks play, Pullin' dem boats from dawn to sunset, Getting no rest tilt de Judgment Day". Volgens de Poolsche regeering behelsde di* couplet een opwekking tot den klassenstrijd. Soortgelijke verboden treft men echter niet slechts in autoritaire staten aan. De Fransche regeering heeft bij voorbeeld de firma Warner Bros gewaar schuwd dat zij, als deze firma niet de film Duivelseiland" overal uit de circulatie nam, geen Warnerfilm meer toe zou laten in het Fransche Rijk. En dan verbaast men zich er nog over dat wij in dezen bewogen tijd vrijwel niets anders dan suiker zoete kitsch" te zien krijgen.... ? WAT mij in Robert Donat's knappe film Goodbye Mr. Chips", die reeds in tal van groote plaats'eüin hfet land draait, Vooral truf, 'waren de scènes uit den vorigen wereldoorlog. De jeugd trekt naar de slagvelden, maar Chips hoopt dat de jeugd van de volgende generatie gespaard zal blijven. De film is in vredestijd opgenomen.... Daar door ging van deze en dergelijke uitingen nu een haast luguber effect uit: men bedenkt immers dat wér een jeugd naar de slagvelden trekt. En de bevrijding wanneer het eindelijk in 1918 vrede is ! Men voelt op zoo'n oogenblik dat door de geheele zaal een golf van liefde voor de vrede deint. Helaas, deze liefde helpt niet, zoolang er een groep in Europa is d'e in principe den oorlog wil.... M EN leze eens aandachtig deze merkwaardige advertentie: Dit blad is niet gebaat louter met Platonische sym pathie. Nochthans heeft het altijd meer lezers dan abonnees. Het is mede aan U, hierin verandering te brengen! Aldus een redactioneele mededeeling in Veer tien Dagen", halfmaandelijksch (fascistisch) strijd schrift onder leiding Anton Erwich" (Jaargang i, no. 13). Wij gelooven overigens ook zonder dezen oproep gaarne dat Veertien Dagen", dat zeldzaam oninteressant is, binnenkort meer abon nees dan lezers zal hebben. KANTEKLEER Episode uit de nieuwe verstrooiing VAN het ergste hebben wij, gelukkig voor onze gemoedsrust, geen flauwe voorstelling. Maar zoo nu en dan speelt zich ook in onze onmiddellijke omgeving een kleine episode af van het leed dat de Joodsche bevolking van Duitschland en Polen ge troffen heeft, dat reeds tienduizenden slachtoffers maakte, en tienduizenden anderen verstrooide over alle deelen der aarde. Hoe men ook over de talrijke aspecten van het Jodenvraagstuk moge denken, er valt niet te ontkomen aan de navrante tragiek van een lot, dat n het Joodsche individu, n zij n collec tiviteit naar alle uithoeken heen en weer drijft, onder de paradoxale beschuldigingen: in hun eigen land parasieten, in nieuwe landen waar zij hun toevlucht zoeken, lastige indringers te zijn. Het is vooral de jeugd die gebukt gaat onder deze onmoge lijkheid, de toekomst tegemoet te zien. Een jeugd van duizenden vluchtelingen die ook in ons land zich kwelt, waar elke werkgelegenheid haar ont zegd is, ieder positief vooruitzicht haar ontbreekt. Vergeleken met hen zijn degenen die naar verre landen kunnen door-emigreeren, nog gelukkig te prijzen. Een zonderlinge speling maakte, dat de plaats waar men getuige kon zijn van de jongste episode der Verstrooiing", de naam van Jobskade draagt, een stil-geworden Rotterdamsche kade in dezen oorlogstijd, een triest en bijna somber oord in den kouden regennacht waarop een anderhalf honderd Joodsche vluchtelingen uit Groot-Duitschland" (gelijk dat thans technisch heet) en Polen zich inschepen voor de uittocht naar Chili, op een speciaal daartoe gecharterd schip. Zwijgen en schuwheid bij al die menschen die in een kale loods urenlang staan te wachten tot alle papieren in orde zijn en zij zich kunnen inschepen. Enkelen glimlachen, de meesten blikken stil voor zich uit: moeders met slapende zuigelingen op den arm, stil-spelende kinderen, jongelieden, een paar ouderen die toch nog liever de helft van den aardbol om trekken dan afstand te doen van deze droeve jaren.... Fragmenten van families. Geen enkele dra matische scène; slechts ingetogen, diep weggekropen leed. EN op deze nachtelijke Jobskade schieten onwil lekeurig de woorden te binnen: Daarna opende Job zijnen mond en vervloekte zijnen dag". Maar deze honderd vijftig hopen nog en wachten stil, tot ieder offer bereid om weer een nieuw leven te kun nen opbouwen. De meesten van hen werden ge holpen door familiezin en solidariteit, door de lief dadigheid van een aantal geloofsgenooten en niet in de laatste plaats door de activiteit van het Joodsche Vluchtelingen-comité(Comitévoor Bijzondere Jood sche Belangen) ten einde op weg te raken en zich een nieuw bestaan te gaan verwerven, ver van een beschaving" welke hun iedere mensonwaardige levensmogelijkheid ontzegt. In wat kisten en koffers hebben zij al hun bezit tingen bijeen, een minder zware last dan die van de herinnering aan alle smaad en doorgestane ellende. Maar dit is geen landverhuizerstroep; allen zien er bij hun sjofelheid verzorgd en waardig uit. Zoo is ook hun bagage.... Zoo is ook het inwendige van de Batavier III, die met veel geldelijke opoffe ring door het Vluchtelingen-Comitégecharterd werd om de emigranten naar Cadiz te brengen, waar nieuwe, grimmige speling een Italiaanfch schip hun de eenige mogelijkheid brengt om naar Chili en Bolivia te gaan. In ons land, in kampen waar zij, die niets anders misdeden dan geboren te worden, op ontmoedigende wijze zacht uitgedrukt gevangen gehouden worden, wachten nog zeer velen op de gelegenheid om waar dan ook ter wereld wederom in een maat schappij opgenomen te worden, wederom datgene terug te vinden dat ieder van ons als een vanzelf sprekend recht voor zichzelf opeischt. Daar zijn echter zeer groote bedragen mee gemoeid, bij het uiterste geduld.. ? Maar heeft niet iedereen de mogelijkheid om met zijn mildheid de strengheid van onze wetten te overtreffen? Ware naastenliefde is nog voor geen enkele geldsom teruggeschrikt. En het Vluchte lingen-Comitébewijst dit opnieuw Israël behoeft niet te wanhopen, zoolang het nog van zooveel charitas blijk geeft. UW FAMILIEWAPEN opgespoord en prachtig ge schilderd in maat naar keus f 13.50. Beschikken nu over meer dan een half millioen gegevens. Vraagt eens vrijblijvend aan. Zegelringen, stamrboomen etc. Heraldisch Genealogisch Bureau De Banier, Zeer billijk. Oranje Nassaulaan 87, Overveen. PAG. 7 DE GROENE No. 3257

De Groene Amsterdammer Historisch Archief 1877–1940

Ga naar groene.nl