BARON VAM MÜNCHHAUSENjr. IN deze sombere tijden, waarin niemand en zelfs ik niet kan zeggen wat er in de lucht hangt, worden er niets dan maatregelen genomen tegen de in de lucht hangende onheilen, die nog niet zoo afschrikwekkend zouden zijn als het maar bij hangen zou blijven. Mijn neef, Baron Goudknots heeft op i September onder zijn burcht een schuilkelder laten graven, die na drie dagen gereed was. Bij de opening hield hij een groot feest waarbij ik als eeregast uitgenoodigd was. Ik moet u zeggen dat ik mijn oogen niet gelooven kon; niet voor niets was de burcht eenigszins in verzakking geraakt, maar dat liet Baron Goudknots koud omdat hij er toch niet meer in woonde. Langs een statieroltrap voerde hij mij en zijn overige gasten naar beneden, totdat wij op circa n m onder A.P. aan landden. Door een bibliotheek met complete Schiller en Goethe, een muzieksalon met twee vleugels en een wijnkelder kwamen "rij in het eigen lijke woonvertrek, j.t met kwikdamplampen verlicht /as en waarvan de ramen bestondt.i uit origineele Ruysdaals en Breughels. Onder de aan wezige gasten trof ik vele vrienden en bekenden, maar ik moet tot mijn spijt bekennen dat ik me van het interieur en de aanwezigen vrijwel niets meer herinner dank zij de onafzienbare hoeveelheid wijnen en oude likeuren die de Baron ons persoonlijk liet schenken. Den volgenden dag, toen ik mij weer op mijn landgoed bevond, ontstond in mijn brein een plan dat ik onmiddellijk ten uitvoer liet brengen. Goed voor beeld doet goed volgen: waarom zou ik mij niet eveneens een schuilkelder kunnen permitteeren? Daartoe was ik toch zedelijk verplicht tegenover mij zelf en het vaderland. Wie weinig geld heeft graaft een kleine schuilkelder of kruipt in die van een ander. Wie veel geld heeft graaft een diepe schuilkelder. En zoo moet het ook zijn want de rijken hebben meer verantwoordelijk heid dan de armen en moeten dus beter beveiligd worden. Hoe het ook zij, ik begon mijn schuilkelder te graven, en dat niet alleen om u er van te over tuigen hoe rijk ik ben. Om te beginnen liet ik mij« vijf honderd dorstige jachthonden de vijver voor mijn villa leegdrinken. Vervol gens liet ik tweehonderd werkloozen met baggerlaarzen aanrukken om te graven in den drooggekomen bodem die van nature vijf steenworpen diep lag omdat mijn vijver een oude vulkaan krater was die ik indertijd buiten werking had gesteld omdat mijn dienstpersoneel zoo over het stof klaagde. Na twee dagen gravens werd het zoo donker dat het niet meer te zeggen was hoe diep we waren. Na een Toerisme Het toerisme herleeft T\E wintersportliefhebber zal met *~* leed» oogen het komende seizoen tegemoet gezien hebben. Maar hij zal niet gedoemd zijn thuis te blijven, want het zal mogelijk zijn Zwitserland te be zoeken, behoudens onvoorziene omstan digheden. Er bestaan momenteel over België-Frankrij k, en over Duitschland zeer goede treinverbindingen (b.v. Amsterdam 8.43, Keulen 13.53, Basel 24.00). Het verstrekken van Zwitsersche visa aan Nederlandsche onderdanen met een geldigen reispas is sinds 20 October zeer vereenvoudigd: deze worden thans n.l. in de meeste gevallen onmiddel lijk verstrekt. Ze kunnen aangevraagd worden aan de Zwitsersche consulaten te Amsterdam en Rotterdam. De kosten bedragen f 2.25. Bovendien heeft men een doorreis- of transitovisum noodig, dat men bij het consulaat van het land waar men zijn route over kiest, kan aanvragen. Het Duitsche transitovisumwordt zeer spoedig verstrekt, wat van belang is voor toeristen die hun ongeduld niet langer kunnen bedwingen. De Fransche en Duitsche doorreisvisa kos ten respectievelijk ? 0.55 en ? 1.50. In het bezit van zulk een visum kan men het Zwitsersche aanvragen. De Zwitsersche hotels zullen hun deuren openen, alleen al om de binnenlandsche gasten te ontvangen. De hotelprijzen zullen niet verhoogd worden ; en buitenlandsche gasten hebben, althans voorloopig, geen distributiekaarten noo dig. Bij een verblijf van minstens zes dagen worden er wintersportabonne menten afgegeven voor skiliften en bergbanen, en de Zwitsersche spoorwegen geven een reductie van 30?45% ? Al met al hoopt het Zwitsersche wintersportseizoen een normale gang van zaken tegemoet te zien. Ook Frankrijk kan weer bezocht wor. den. De streken die hiervoor in aan merking komen zijn de Baskische kust, de wintersportplaatsen in de Pyreneeën en de Departementen van Var en Alpes Maritimes, met uitzondering van Toulon en omgeving en de streek ten Oosten van Nice. De toerist is evenwel verplicht vóór zijn vertrek de door hem gekozen verblijfplaats op te geven. week wist niemand meer wat onder of boven was. Af en toe raakte er een arbeider zoek, maar dat merkte niemand. Om het tempo op te voeren liet ik de werkloozen 24 uur per dag werken. De schachttoren, die inmiddels opgetrokken was omdat wij het zonder lift niet langer konden stellen, liet ik als belvédère inrichten. Van het ge beurde entreegeld liet ik versnaperingen en pepernoten koopen, welke ik op vrije avonden in de schacht wierp voor de arbeiders. Dit bleek het werk te stimuleeren. Na twee weken ging ik eens naar beneden om een kijkje te nemen. De reis met de lift duurde tien dagen. Halverwege mijn reis kon ik mijn honger stillen aan myriaden Haagsche hopjes, jujubes en pepernoten die zinneloos in de ruimte zweefden en als een hagelbui tegen den bodem van de lift aansloegen. Toen ik heelemaal beneden was aangekomen begon er juist een flauw lichtschijnsel tot de werklieden door te dringen. Het graven moest gestaakt worden omdat er plotseling steenblokken naar boven vielen. Met een oorverdoovend lawaai haakten opeens schoppen en houweelen in elkaar, en bij het schamele schijnsel van onze mijnlampjes en tusschen onmetelijke stofwolken die met diffuus daglicht vermengd waren, ontwaarden wij honderden kleurlingen in ons midden die ons den weg versperden. Zij stieten onverstaanbare kreten uit, totdat er n met een groene Esperantoster op ons toe trad en zei dat ze bezig waren een schuilkelder te graven. Blijkbaar kwamen ze van een eiland in de Stille Zuidzee, die niet meer stil genoeg was. Toen ik hen beduidde dat ook wij aan een schuilkelder bezig waren, verklaarden zij ons den oorlog. .. . KLEINE PERIKELEN WIJ hadden bezoek van iemand die zooal niet zelf bij den generalen staf was, toch zeer nauwe betrekkingen met dat gewichtige lichaam onderhield, wij stuurden dus de meid uit, die overgelukkig heenging, en de kinderen naar bed, met het oog op spionnage. Goeie genade", zei Gisse, daar ligt nog je kepi. ..." Ik heb vroeger gediend, ben af gekeurd wegens vertwijfelingstoe standen, die ophielden zoodra ik alleen mijn vrienden behoefde te groeten en niet meer dertigduizend onbekenden, doch had mijn kepi te voorschijn gehaald om de jongens een plezier te doen. Maar je verrader slaapt niet en wij werkten het ding direct onder den divan. Het bezoek kwam, een rustige aangename man, en nadat hij zijn biscuitje gegeten had bij de thee, wierpen wij ons voorover in het doornige gebied der strategie .... Er zijn verschillende mogelijk heden," sprak hij. De Duitschers kunnen zich in Holland een corridor openen om naar Vlissingen te ko men " Wat zouden ze er doen?" vroeg Gisse. De Zeeland vaart toch niet meer?" Het bezoek lachte beleefd. Er is een mogelijkheid dat Hitler zich op Hongarije werpt en zich een uitlaat verschaft naar den Bal kan. En dan is het natuurlijk mo gelijk dat tegelijk de aanval plaats vindt op Hongarije, Roemenië, Zwitserland, België, Holland. ..." Hebt u niets vergeten?" vroeg Gisse weer onnoozel. Het lijkt me verschrikkelijk moeilijk voor den heer Hitler om uit te maken wat hij nu werkelijk moet doen. Je zou gek worden van al die raadgevingen en het is een zorgelijke tijd." Het is natuurlijk ook nog moge lijk dat Hitler afwacht," zei ik aar zelend, om niet al te dom te schij nen bij deze stafbespreking. Het lijkt me toe dat de gealli eerden hetzelfde doen," sprak Gisse. En waarom zou Hitler niet óók kunnen afwachten," wierp ik, moe dig geworden, in het midden. Wilt u nog een kopje thee," vroeg Gisse aan het bezoek. Ik wil liever nog even wachten," antwoordde de bezoeker. Wat zal Holland doen?" vroeg ik, om het gesprek weer op gang te helpen. Wij kunnen niet anders doen dan wachten." Het is voor de eerste keer dat ik niets tegen wachten heb, "zei Gisse opgeruimd. Bij den tandarts is het wel het verschrikkelijkste dat je je beden ken kunt. En dan die wachtkamers met die oude tijdschriften. Wij had den toch nooit gedacht dat de wereld een soort wachtkamer zou worden." Met oude tijdschriften," vulde ik aan. Want hoe lang moet je tegenwoordig niet op je buitenland sche bladen wachten l" De bezoeker werd stil en wij dron ken nog een kopje thee en hij mum melde een biscuitje en verslikte zich en paar maal, doch met de strate gie werd het verder niets. Nisse huilde in zijn bed. Zou je niet even gaan kijken?" vroeg ik Gisse. Hij kan nog wel even wachten," zei ze. Ineens stond de bezoeker op en excuseerde zich en zei dat hij nog een afspraak had. Met groote teeke nen van teleurstelling vroeg Gisse: Maar dat kan toch wel even wachten!" Ik begrijp niet waarom ons be zoek plotseling zoo bijna bruusk de trap af ging. J. VAN HOORN Meneer Adelbert demonstreert de situatie. Kijk, ddt zijn onze grenzen... en ddt zijn onze industriecentra.... Als nu de vijand hier bommen gooit.... ? ....zetten we dot onder water." PAG. 19 DE GROENE No. 3260