Vrouwen en'Vrouwenleven1 Kinderen V" i Het was het is nu al weer geruimen tijd geleden herfstvacantie en Guus had een uitnoodiging-en-gros ge daan aan de klaskornuiten van zijn nieuwe school om hem te komen op zoeken en in de kelderruimte, waar je tóch niemand in den weg liep, en waar, naast kolenstof, ook ruimte was, een of andere vage repetitie voor een of andere vage tooneelvoorstelling te houden. Van deze invitatie hadden twee joggies gebruik gemaakt, die zooals Zus zei, na met een kenstersblik de biljartlaken-groene pantalon van den n en het tamelijk aftandsche buisje van den ander te hebben op genomen, niet tot de elite behoorden." Maar Guus antwoordde driftig: Elite? Mij een biet, 't zijn leuke knullen.. . .1' En leuke knullen waren het. Nadat ze eenmaal, langzaam en lijzig, in den kelder een lied hadden gezongen, waarmee dan de repetitie" heette te zijn afgewerkt, vermaakten ze zich met ein gecompliceard balletje-trapspel waarbij de n een oude theemuts, en de ander een oud mandje op de respectieve hoofden droeg, terwijl Guus dit tweetal op schallenden toon aan voerde. Moeder merkte op, dat het weer goed was en stuurde het drietal naar buiten, waartoe gul besloten werd, nadat elk was omgekocht met een borstplaat je en de belofte, dat de booten meemochten om die ergens aan den rand van de plas te laten varen. De booten.. .., dat waren de vuurroodgeschilderde logger met het witte zeil van Guus, die hij eenmaal poëtisch en volkomen onbegrijpelijk de Engelebet" had genoemd en Broer's Statendam" van massief, donkerblauw ge verfd hout met imponeerend-gele schoorsteenpijpen. Na eenige uren keerde Guus alleen naar huis terug. De leuke knullen lieten vriendelijk groeten, ze hoopten den volgenden dag terug te komen. En de booten?" vroeg moeder arg wanend. Zal ik u vertellen," zei Guus, met verdachte omhaal zijn neus snuitend. U weet.... er gaan nou heel wat schepen verloren, hè.. .., iederen dag staat het in de krant, zegt Giel" (Giel is n van de leuke knullen) Nou .... enne.... zoo is het eigenlijk ook met ónze schepen gegaan. De Engele bet" is omgeslagen. En de Statendam" is afgedreven...." Wat zeg je.. ..," bulderde Broer, wiens toorn als een raket omhoog kan stijgen," mijn Statendam? Wie had jou gezegd, dat je daarmee mocht varen....?" Ik, Broer," interrumpeerde moeder, maar natuurlijk bedoelde ik niet, dat Guus er zoo slecht op passen zou .." Dat heb ik niet gedaan....," kwam nu weer Guus, met stemver heffing, het was een ongeluk.... maar.... eh .. .. Giel en die andere jongen komen morgen wér en dan gaan we probeeren of we de booten niet kunnen terugkrijgen. Heuscli. En " dit opeens op soebattenden toon. Wees u nou maar niet boos!" Den volgenden middag kwamen n Guus n de leuke knullen van de reddingsexpeditie stralend thuis; Guus had de kletsnatte Statendam", zwaar van modder en vocht, onder zijn arm geklemd. Die hebben we op de elementen veroverd, vader! Knap, hè?" jubelde Guus. Waarop de argelooze vader, niet wetend van de verloren-gegane Engtlenbet" het drietal press en cp elk een reep onthaalde. Later vertelde Guus, dat n van de leuke knullen nog had gezegd: Guus, jij hebt een reuzenvader, de goedheid straalt hem van het aan gezicht. ...!" ERICA uti Voor de kinderen, om in de vacantie te maken HET AMERIKAANSCHE FUDGE is een geliefd soort chocolade-brokjes en ook voor Hollandsche kinderen gezellig om in de Kerstvacantie te maken. Neem 4 gewone bittere reepen chocola (^ ets per stuk). Verwarm anderhalf kopje melk met de chocola in kleine stukjes er in; blijf roeren totdat het kookt en het mengsel goed gebonden is. Voeg nu 4 kopjes suiker en een mes punt zout toe en roer tot het mengsel weer kookt. Laat 15 minuten doorkoken (zonder roeren !). Wanneer nu een klein beetje van 't mengsel een zacht balletje in koud water wordt, roer dan 4 eetlepels boter en een beetje vanille er door en eventueel wat gehakte hazelnoten. Laat het geheel iets afkoelen en klop het totdat het mengsel dik wordt en zijn glans verliest. Schenk het dan onmiddellijk over in een ingevet bakje. Laat het koud worden en snijd het in blokies. U zult ondervinden dat ook vol wassenen er niet van kunnen afblijven ! Oude kinderspelen voor de moderne jeugd. ? ?;* l" f f; s* K i l i'i s, ' k Uit een prentenmagazijn. raden van iets waaraan iemand gedacfïf fieeft Ik ben weder een avond getuige geweest, hoe aangenaam en tevens nuttig de heer Vlielander zijne kinderen weet bezig te houden. Zij zaten met hun vieren om een tafeltje bij elkander. Ieder moet op de beurt af aan iets denken, hetgeen door de anderen geraden moet worden, waarbij men niet anders dan ja en neen te antwoorden had. Dit is in der daad een zeer vernuftig spel, dat de vermogens scherpt, hoogst leerzaam is en ik u, mijne jeugdige vrienden l wel kan aanbevelen. Om er u een denkbeeld van te geven, zal ik u eens mede deelen, hoe dit hier in zijn werk ging. Jakob zoude aan iets denken, dat Diederik moest raden. Jacob: Ik denk aan iets. Diederik: Bestaat het nog? Neen. Bestond het al vóór Christus geboorte? Neen. Heeft het betrekking op een voorval uit de Vaderlandsche geschiedenis ? Ja. Is het al een eeuw geleden ? Ja. Al twee eeuwen? Ja. Drie eeuwen ook? Neen. Is het dan iets uit het leven van Prins Maurits? Neen. Van Willem I? Ja. Was het een voortbrengsel van kunst?? Neen. Van natuur? Ja. 'Was het een dier? Neen. Eene plant? Neen. Eene delfstof? Neen. Was het dan een deel van een dier? Neen. Van eene plant? Neen. Van eene delfstof? Neen. Wordt het door een dier voortgebracht? Ja. Kan men het zien? Neen. Hooren? Ja. Was het dan het geluid van een dier? Ja. Behoorde dit dier aan Willem I? Ja. Het hinneken van zijn paard? Neen. Het blaffen van zijn hond? Ja. Dan was het diens geblaf, toen hij zijn meester wekte, bij gelegenheid, dat, in 1572, Romero, Alva's onderbevelhebber, des nachts den Prins in zijne tent verraderlijk wilde vermoorden. Gij hebt het geraden. r VI ACH, wanneer de menschen het in alle opzichten zoo eens konden worden als ten opzichte van de maag, die weer leidt naar het hart, zegt men. Ge kunt u toch geen boek voorstellen waarin alle nationale inzichten en voor-oordeelen zoo volledig en enthou siast opgenomen zijn als in een inter nationaal kookboek! In mijn ver zameling kookboeken bevindt zich een dat getiteld is Eerst denken, dan.... koken". Ik zou zeggen: Eerst koken, dan eten.... dan denken". Waar is de tijd dat onze vereerde vrienden Briand en Stresemann samen aten, ergens in een subliem Zwitsersch restaurant en de kranten vol waren van.... het menu. Men noemde den een oppervlakkig, met zijn eeuwige cigaret en den ander een slimmerik. Doch beiden hebben geen kans gehad, en het vereenigd Europa raakte min of meer aange brand. Daar zitten wij nu met het bedorven gerecht en er is geen be hoorlijke kok die er nog iets van maken kan, omdat zelfs de honden er niet van lusten. Met weemoed denken wij terug aan de oude diplomatie. Die wist nog een goede keuken te waardeeren. Men at, men dronk en de zaken gingen lang zaam, doch ook de oorlogen kwamen niet van vandaag op morgen. Let op de keuken en op den duur van de gerechten. Met de cafetaria, waar men staande zijn maag vult, doch niet zijn hart, is ook de bliksemdiplomatie ge komen en de bliksem-oorlog. Sedert men begonnen is den oorlog te humaniseeren, is hij inhumaan geworden. In vroegere jaren was de oorlog iets waaruit men dood of als held terug keerde. Men trok opgewonden in het land van den vijand en de bij eerste pleisterplaats trof men een dikke waardin, die er uitzag alsof zij in staat was een lam behoorlijk aan het spit te braden. Dus wachtte men even met het opsporen van den vijand, die eveneens geen haast had en ergens anders een dier roosterde. Weliswaar op kosten van het eigen land, doch als u denkt dat de tegenwoordige oorlog billijker is, moogt ge nóg eens denken. Goed verzadigd en met een glas wijn in de ziel, toog de vijand verder, doch alleen in gunstige weersomstandig heden. Als er sneeuw in de lucht was, betrok men de winterkwartieren. Je zoudt het toch niet in je hoofd hebben gehaald, een behoorlijken vijand in zijn winterkwartier lastig te vallen. Zoo had een kok nog een kans. Er is gespot met de beproefde geheime di plomatie en hadden we deze maar terug. Oude heeren, met een voor treffelijke kennis van de internationale keuken lieden die je uren lang konden bezig houden met de wijnkaart van een onvereenigd doch uiterst voorzichtig Europa, waar alleen een jonge man met pieksnorren en een minderwaardigheidscomplex den fak kel in kon werpen. Hij hield niet van lekker eten. En nu zitten wij er mee. Sedert is het met de diplomatie bergaf gegaan. Kun je behoorlijke staatsmans. kunst bedrijven in een vliegmachine? Nauwelijks zijn de blini's met caviare in je maag bestorven, of je vliegt naar Rome en eet spaghetti a la Napolitaine. Dat maakt van een mensch iets onrustigs je daden worden gehaast en je pact zonder dat je je rekenschap geeft van het beslag. Koken vordert tijd diplomatie eveneens. Een recept? Ik heb wel een vereenigd-Europa-schoteltje, doch u zoudt het niet kunnen koken. Vanwege de blokkade zijn de ingrediënten gedeel telijk opgelegd in de Downs en down in andere havens. Een volgende keer. Was DE GROENE juist toen u er naar vroeg? Een goede raad: neem een abonnement PAG. 20 DE GROENE No. 3263