Historisch Archief 1877-1940
Fabel voor groote menschen
4
* Oude kinderspelen voor de moderne jeugd
»?;*
>
MET vlugge vingers haalde de
eigenares van de zwartsuède
schoentjes de twee blinkende clipjes
die maakten dat ze van namiddag
schoentjes ook avondschoentjes wer
den, los en legde 2e in het doosje
bijouterieën. De duisternis daarbinnen,
doofde aanstonds de fonkelstraaltjes
die ze anders plachten te schieten.
En vroeg op languissanten toon
de lange ketting van imitatie-j ade
kralen, die lui languit lag gestrekt
hoe was het in den schouwburg, gister
avond? Een goed stuk? Ikzelf ben in
lang niet geweest.. .." En de ketting
geeuwde.
Hoe kun je ons nu zulke nonsens
vragen?" zei driftig het oudste clipje,
dat zorg had omdat n van zijn
steentjes een beetje los zat en wiebelde,
hetgeen het echter niet bekennen
wilde; je weet toch wel dat wij van
het stuk nooit iets zien ? Dat is nu een
maal je lot als je op een schoen wordt
neergezet...."
Mijn zuster is een beetje kribbig,
niets dan zenuwen," kwam nu sussend
het jongste clipje. Maar ik voor mij
vond het een heel aardigen avond.
Alles hangt natuurlijk af van de
kennissen, di; men ontmoet. We troffen
het ditmaal, ik had links van mij een
keurig paar heerenbottines; we hebben
heel prettig geconverseerd. Het is
anders wel wat vervelend daar beneden
op den grond. Het stuk zal wel humo
ristisch zijn geweest; de menschen
lachten tenminste vaak."
Voor mij was de avond bedorven
toen mijn meesteres weer eens een
ladder in haar kous haalde," zei de
oudste clip, somber. Zooiets slaat
altijd op de rest terug. Ik had een paar
hooggehakte zwartzijden sandaaltjes
rechts van me en als je gehoord had
wat die allemaal zeiden...."
Het is mijn vaste stelregel om me
nooit iets aan te trekken van wat de
menschen zeggen," viel de ketting in.
Ik weet zélf best, dat ik niet van echt
jade ben. Als ik dat was, lag ik niet
hier." En hij keek even schuin naar het
gouden speldje, voorstellende kruis,
anker en hartje van geloof, hoop en
liefde, dooreengestrengeld. Dat speldje
placht er zich wel op te laten voorstaan,
dat het van puur, gekeurd goud was,
ofschoon dit weinig paste bij de
zachtzinnigheidsemblemen, die het voerde.
Weest niet slechts rein, mijdt ook
den schijn.. . .," prevelde het speldje,
dat gaarne met berijmde waarheden
werkte, ook al sloegen die niet steeds
op hetgeen er aan de orde was.
In ieder geval, het was een drukke
avond en ik vind dat we moeten gaan
slapen," besloot het jongste clipje,
dat er heimelijk naar verlangde om een
beetje na te soezen over de vriendelijke
bottine met den keurigen maceo veter,
links van haar. Ja, slapen...."
mompelde de oudste clip en brrr, daar
kreeg ze weer zoo'n scheut door dat
losse steentje en werd pijnlijk herinnerd
aan wat er allemaal wel eens gebeuren
kon wanneer dat steentje er inderdaad
uitviel. De boom der ongerustheid
groeit, zooals men weet, des nachts
altijd het snelst. En daarop werd het
stil. HENRIËTTE LABOUREUR
Kinderen'
Het Slijk der Aarde
DER langen Rede kurzer Sinn was
dat moeder, die boodschappen
was gaan doen in de stad in gezelschap
van Zus op een vrijen middag, haar
geld thuis had laten liggen. Een bank
biljet nog wel! En dat ze, ongerust,
van de stad uit naar huis telefoneerde
om te hooren of het geld nu inderdaad
daar lag of dat ze het mogelijk verloren
had. .. . Het eerste was het geval en
het was Freek, die óók vrij had,
die het telefoontje aannam en van
den inhoud genoot.
Zoo'n slordige moe toch. .. .",
commenteerde hij dierbaar-kneuterig. Wat
een geluk, hè, dat Freekie het biljetje
nou maar zoo gauw gevonden heeft!
Wat krijgt Freekie daar nou voor?"
Moeder grinnikte maar eens, opge
lucht, en drukte Freek op het hart om
het bankbiljet op haar tafel te leggen.
En verder geen onzin uithalen en
voorzichtig bij het fietsen hoor !"
Toen moeder en Zus dien laten na
middag thuiskwamen, na een ietwat
mislukten boodschappenmiddag omdat
Zus per-séschoenen met kruisbandjes
wilde hebben, die niet te krijgen waren,
en omdat moeder vergeefs jacht maakte
op stof van een kleur bruin, die blijk
baar alleen maar in Utopia geweven
werd, was moeders eerste gang naar
haar tafel, waar het bankbiljet moest
zijn neergevlijd. Freek was niet thuis.
Maar het biljet lag er niet!
De gedienstige van den huize, onder
vraagd, wist er niet van. Freek had
wel iets gezegd van geld. Maar waar-ie
het gelaten had. .. . f
Vader kwam thuis en gezamenlijk
werd de jacht op het bankbiljet ge
opend. Ze zochten overal. Op tafels
en onder tafels. In kasten. In den
broodtrommel. Freek was zoo'n raar
jongetje, je kon nooit weten ! In
dekschalen. In pannen. In verborgen
kasthoekjes. Guus kwam thuis uit
school en zocht óók mee, onder het
leveren van commentaar, dat Zus,
nog altijd kribbig, om het niet bereikte
schoenenideaal, kortweg als
weeshuisvader-achtig bestempelde.
Zoo'n jongen, toch, hè", vond
Guus met zorgelijk-gerimpeld voor
hoofd. Waarom deed-ie nou niet wat
moeder 'm zei ? Hebt u al in den koek
trommel gekeken, vader? Ook niet?
Dan maar weer verder." Vader was
net bezig de hoes van de kruik omlaag
te stroopen en Guus grabbelde in
moeder's handwerkmand. Alles ver
geefs.
Dan maar eens neuzen in de kast
bij de chocolaadjes," dacht Guus
hardop. En toen had hij opeens een
ouden theepot in zijn handen. Daarin
ook maar eens kijken. ..."
Een snerpende juichgil, een bruin
handje omhoog mét het bankbiljet er
in.
De familie verzamelde er zich om
heen. ,,Is het dat?" vroeg vader wan
trouwig. Natuurlijk" was moeders
verontwaardigd antwoord, je denkt
toch zeker niet dat ik hier in huis zoo
maar voor de aardigheid bankbiljetjes
in ouwe theepotten stop. Dat heeft
Freek natuurlijk gedaan !"
Uit bebbetjesachtigheid !" was Zus'
nijdige reactie, maar Guus die degelijk
had nagedacht, schudde het hoofd en
zei: ,,Nee-een, maar we hebben pas
een boek gelezen waarin iets stond
van een oud vrouwtje, die 'r spaar
centjes in een ouwen theepot stopte.
Daaraan heeft Freek natuurlijk ge
dacht en daarom keek ik maar eens
in dien pot!"
Moeder trakteerde op limonade met
spuit uit blijdschap over het weer
vinden en wat Freek betreft, die kon,
toen hij eindelijk thuiskwam, maar
heelemaal niet begrijpen waarom de
verzamelde familie hem niet dankbaar
was dat hij het slijk der aarde, zoo'n
voddig biljetje, zoo zorgzaam had
opgeborgen.
ERICA
4 (uit een prentenmagazijn)
4
t
toipplan/?
Op den heer Van Golsteins buiten
Zijn ze voor een' dag gevraagd.
En ze zijn niet bang, die guiten:
Zie maar, hoe zich ieder waagt
Op de wipplank; valt er een,
Ligtlijk breekt hij arm of been.
Na een kleine verversching genomen te hebben, gingen de jonge knapen
den tuin in, onder geleide van den tuinman. Deze bragt hen bij de fraaije
bloemen en in de heerlijke oranjerie; zoo iets hadden zij nog nooit gezien.
Zij kwamen aan het plein achter de plaats; daar vonden zij onder anderen
eene groote kruis-wipplank. O zulk eene wipplank vind ik zoo prettig,"
zeide Hendrik, in sommige tuinen buiten- onze stad vindt men ze ook
wel, maar dan zijn ze enkel; deze is dubbel." Als gij voorzichtig zijt en
er op wilt, jonge Heeren ! dan moogt gij wel; er kunnen er acht op; gij
zijt met uw zevenen, ik zal mijn zoontje bij u zetten, die kent de behandeling
van de wipplank, om ze in beweging te houden." ??Dat vonden allen
goed; op ieder eind zaten er twee en de tuinman bleef er bij, om toe te
zien, dat er geene ongelukken gebeurden. Daar vonden zij regt smaak in,
en hielden zich een' geruimen tijd met de wipplank bezig. O, wat een pret !
Vraagstukken over
vrouwenberoepen
MOEILIJKHEDEN bij de beroeps
keuze, dat is een euvel waar te
genwoordig veel jonge menschen onder
lijden. Vroeger was de beroepskeuze
een eenvoudiger quaestie, het was
doorgaans vanzelfsprekend dat de zoon
zijn vader opvolgde. Maar tegenwoor
dig? Niets daarvan ! De firma-namen
Jansen & Zn., Hendriksen & Zn. enz.
beginnen ouderwetsch te worden. We
leven in de zoogenaamde eeuw van
het kind"; de jeugd is zelfstandig ge
worden en beschikt over wal en wee.
Wie weet, komen firmanamen als
Jansen & Vader, Hendriksen & Vader
enz. nog wel eens de in mode.
Hoe het ook zij, de moeilijkheden
van de beroepskeuze krijgen thans de
jonge menschen in hoofdzaak zélf
op te lossen. De verantwoording die de
jonge mensch zich daarbij moet afleg
gen, is zeer groot, soms grooter dan hij
kan dragen.
De beroepskeuze bij vrouwen heeft
zijn specifieke moeilijkheden, en daar
om is er onlangs een boekje verschenen
,,Vrouwen-beroepen, De weg naar de
Toekomst", uitgegeven bij C. A. Mees
te Santpoort, dat dient om voorlichting
te geven aan jonge vrouwen, en een
wegwijzer is op den levensweg wanneer
er vele, en dus vele verkeerde paden
ingeslagen kunnen worden. Een kleine
veertig vrouwen vertellen over hun
beroepen, over de eischen die de beroe
pen stellen. Alle voor en tegens worden
nauwkeurig afgewogen. Het boekje
kan een belangrijke steun zijn voor
meisjes die tegen een zom^r/acantie
vol weifelingen opzien.
HET
SROÖf
Havermoutkoekjes
in een ommezien gemaakt, en
even gauw verdwenen
Jk vind koken niets naar, maar
wel vervelend dat er van tijd tot
tijd oogenblikken zijn, waarin men
eigenlijk niets kan uitvoeren.
Sommige menschen nemen dan
een breiwerk, anderen doen weer iets
anders, maar allen zullen met het
maken van havermoutkoekjes in deze
momenten een onevenredig groot
succes in de huiselijke kring oogsten.
Voor een flinke hoeveelheid : 2 ons
boter of margarine tot een roomige
massa roeren. Neem nu 2 ons haver
mout, 2 ons suiker, wat citroenschil
en zout en roer dit tot een samenhan
gend deeg.
Maak hier balletjes van (zoo groot
als een knikker) en leg deze op een
ingevet en dun met bloem bestrooid
bakblik en uw koekjes zijn in een
oogenblik in een goede warme oven
bruin en gaar.
Uitstekende en voedzame koekjes
voor de kinderen.'
PAG. 13 DE GROENE No. 32S5