bijzonder recht toezegde, een practische oplossing in de dagen, toen zulk een symbolisch geschenk doorgaans duidelijker was dan moeizaam samen gestelde en door den betrokkene niet altijd te ontcijferen schrifturen. In oude kronieken wordt vermeld, hoe Konradin von Hohenstaufen, op het schavot staande, zijn handschoenen temidden van de omstanders wierp, om hun te beduiden, dat hij zijn rechten en eischen aan zijn familie overdroeg. Dit waren handschoenen, die historie maakten. Een onbekende ridder raapte ze op en bracht ze aan den Hertog van Aragon, die de lederen aanmaning ter harte nam en er niet lang daarna in slaagde, zich meester te maken van Sicilië. In 1282 werd hij in Palermo tot koning gekroond. Er bestonden echter ook hand schoenen, die speciaal tot macabere doeleinden werden vervaardigd. Zoo bezigde men bij godsoordeelen vaak gloeiend gemaakte ijzeren hand schoenen, die in vorm ongeveer over eenkwamen met die, welke men bij hét harnas droeg, en in de isde en 16de eeuw werden sommige hand schoen-geschenken niet alleen zoo als destijds gebruikelijk was zwaar geparfumeerd maar bovendien nog zwaarder vergiftigd. Volgens nooit ge heel weerlegde vermoedens zou Jeanne d'Albret, de moeder van den Franschen koning Hendrik IV, op deze wijze zijn vermoord. Hoe fraai de handschoenen in de I5de, lóde en I7de eeuw waren, blijkt overtuigend uit de schilderkunst, met name uit de staatsieportretten van Francesco Francia, Holbein, Rubens, Van Dijck, Rembrandt en Velasquez. Maar in den loop van de iyde eeuw kwamen de handschoenen toch in het gedrang, door de steeds omvangrijker kanten manchetten en soortgelijke mouwversieringen, die een deel van de hand bedekten. Zij zouden, wat de heerenmode betreft, eerst ten tijde van Napoleon weer algemeen worden gedragen. In de damesmode keerden zij echter reeds veel eerder terug, dank zij de korte mouwen van het Rococo-costuum. Vele handschoenen waren met miniaturen idyllische voorstellingen, portretten van geliefden of van beroemde tijdgenooten be schilderd, soms zelfs door groote meesters als Watteau, Boucher en Fragonard. De overigens toch verre van wufte keizerin Maria Theresia voegde bij het uitzet van haar dochter Marie Antoinette handschoenen tot een gezamenlijke waarde van 5778 franken. Van het luchtige Empiretoilet, dat soms uit niet veel meer dan een ijl gazen gewaad bestond, waren de lange geplooide, zijden of lederen gewoonlijk met gouden loovertjes of kleine turkooizen bestikte hand schoenen niet zelden de meest substantieele bestanddeelen. En iets later, in 1820 ontaardde de handschoenen mode weer in een ware rage. Evenals Frankrijk's koning Hendrik III en zijn verwijfde hovelingen, die zelfs des nachts nog handschoenen droegen, konden ook de dames uit den Biedermeiertijd er nauwelijks toe komen, ze af te leggen. Zij aten, speelden piano en harp, zonder zich van haar fijn be werkte handschoentjes of mitaines te ontdoen. Talloos zijn de wijzigingen, welke de mode op dit gebied in de igde eeuw onderging. In onzen tijd is aan alle modieuze fantasie nog een tikje ethnologie toegevoegd. De huisvlijt van Tirol en Zwitserland, uit de Scandinavische en Baltische landen heeft, via de wintersport, haar weg naar onze garderobe gevonden, en velen onzer zouden, als zij de kans kregen, graag het naar Indiaanschen trant, met kleurige kralen geborduurde en van zwierige franje voorziene peccarie dragen, waarmee de Mexicaansche gaucho zich tooit. COLOMBINA PAG. 13 DE GROENE No. 3298 Eiken dag een streepje IK sta voor den spiegel. In mijn hand hou ik het kokertje van m'n oogenstift. Er zit nog een klein stukje in en als ik het over m'n wenkbrauwen zal hebben gehaald is het op. De kamer achter mij valt weg, ik zie niets anders dan m'n oogen en m'n aarzelende hand, waarop een klein plekje licht speelt. Tien jaar heb ik met deze stift gedaan. Een klein winkeltje Nic deed het woord. Je teekent je wenk brauwen te donker. Ik zal wel eens een goed stift voor je koopen." Dank je wel. lederen keer als ik haar gebruik zal ik aan je denken." Zou je dat wel volhouden? In ieder geval krijg je weer een nieuw als het op is. Je moet het me schrijven, waar ik ook ben." Tien jaar geleden. Drieëntwintig was ze geweest. Zeven scheuren in het plafond van Nic's kleine atelier. Ze moest er altijd naar kijken. Een twee drie vier vijf zes zeven.... Dien laatsten keer had ze ze telkens weer opnieuw geteld. Nic's hoofd lag tegen haar schouder hij hield z'n oogen gesloten en z'n wimpers trilden, net als bij een slapend kind. Naast den divan, in een waterglas stonden kleine, witte gladiolen. De zomer was haast voorbij over twee dagen zou hij weggaan natuurlijk zag ze hem nooit meer. Een twee drie vier vijf zes zeven.... Het was goed geweest zoo. Een heelen zomer hadden ze van elkaar gehouden voortaan zou ze om dezen tijd van het jaar kleine, witte gladiolen koopen. Twee jaar later belde hij op. Toen ze zijn stem hoorde ging ze op de paraplustandaard zitten. Juffrouw Wielen kwam met een dienblad voorbij. Uit de blauwgebloemde schaaltjes kwam de geur van bloemkool en noot muskaat. Ja natuurlijk." Juffrouw Wielen keek scheef om terwijl ze met haar voet de gangdeur open duwde. 's Middags het stille caféaan de haven. Het was herfstig en koud. Ze zaten stil naast elkaar en zeiden weinig. Heb je het niet koud?" Nic's beide handen sloten zich om haar vingers. Zijn oogen keken langs haar heen naar de stampende booten op het grauwe water. En heb je veel aan mij gedacht?" Ze haalde de stift uit haar tasch. De lange spitse punt was er af. Het is zoo'n klein stukje korter ge worden in twee jaar." Ze mat met haar vingers wanneer het op zou zijn. Over acht jaar moet je mij een nieuw geven." Zul je het me heusch schrijven? Ik heb zoo'n goede herinnering aan je." Over acht jaar ben je me allang vergeten." Nee nooit. Je moet altijd aan me blijven denken." lederen dag als ik een streepje zet." De hal van het station. Nic stond opzij van den drom menschen die naar het loket schuifelden. Hij zei haar naam even voelde ze zijn mond op den haren. Ik hou nog van je," had ze willen zeggen, maar ze zweeg en keerde zich om. Ik staar in den spiegel. De kamer komt weer langzaam dichterbij. Ik kan den brief op tafel zien liggen. Lieve Nic" staat erboven. De oogen die me strak vanuit het glas aankijken hebben twee fijne rimpeltjes aan weerskanten gekregen. Ik ben drieëndertig en bijna acht jaar getrouwd. Ik hoef m'n wenkbrauwen niet meer te teekenen en daarbij aan een ander te denken. Ik hoor dien naam niet meer in stilte uit te spreken. Ik koop toch al sinds lang geen kleine witte gladiolen meer ! Het zal zoo wel goed zijn. Nic, ik stuur je den brief dien ik in den spiegel kan zien liggen niet. Je hoeft mij geen nieuw stift te sturen. Langzaam gaat m'n hand omhoog, over elke wenk brauw trek ik het laatste, dunne streepje. Zeven scheuren waren er in het plafond een twee drie vier vijf zes zeven . Dit is het moment dat ik afscheid van je neem, Nic nu word ik oud. TONNY VAN DER HORST Een gewaagde combinatie /~^EWAAGDE combinaties vindt (jr men op allerlei gebied: bij het koken, in de mode, en in het huwelijk op dit laatste terrein zijn trouwens de meeste combinaties gewaagd in het oog van de omstanders, en geslaagd volgens de insiders, in 't begin althans.' De vraag is echter, of er in de eigenaardige samenstelling van smaken toch een ge heime harmonie heerscht: of de jam die men opdient bij reerug met kastanjepuree, tenslotte het proef-orgaan streelt; of het merkwaardig ongelijke menschenpaar elkander toch vindt op bepaalde ge bieden van den geest of het hart; en of de op het eerste gezicht ontstellende ktii rcombinatie op den duur het oog voldoe ning schenkt. Alleen de ware artist in de muziek, in de keuken, in de mode, in het leven ontdekt dergelijke ver borgen harmonieën, en kan zoodoende den smaak van zijn publiek ontwikkelen. Een en ander naar aanleiding van onze modefoto, die een nadere beschou wing waard is. Men ziet het dadelijk: deze japon werd ontworpen en gemaakt in de hoogeschool der mode; waar anders zou men het bestaan, een onder- en bovengedeelte van Lindengroene wollen stof samen te voegen met een ceintuur van pauwblauwe zijde? een avondjapon te maken met sluiting van groote wollen knoopen en met een onversierde, hooge hals? En toch heeft het geheel een zekere chic de chic der quasi-nonchalance, die, men vergete dit nimmer, alleen voor de bijzonder slanken en chiqui-n i's'