Historisch Archief 1877-1940
bijzonder recht toezegde, een
practische oplossing in de dagen, toen zulk
een symbolisch geschenk doorgaans
duidelijker was dan moeizaam samen
gestelde en door den betrokkene niet
altijd te ontcijferen schrifturen. In
oude kronieken wordt vermeld, hoe
Konradin von Hohenstaufen, op het
schavot staande, zijn handschoenen
temidden van de omstanders wierp,
om hun te beduiden, dat hij zijn
rechten en eischen aan zijn familie
overdroeg. Dit waren handschoenen,
die historie maakten. Een onbekende
ridder raapte ze op en bracht ze aan
den Hertog van Aragon, die de lederen
aanmaning ter harte nam en er niet
lang daarna in slaagde, zich meester
te maken van Sicilië. In 1282 werd hij
in Palermo tot koning gekroond.
Er bestonden echter ook hand
schoenen, die speciaal tot macabere
doeleinden werden vervaardigd. Zoo
bezigde men bij godsoordeelen vaak
gloeiend gemaakte ijzeren hand
schoenen, die in vorm ongeveer over
eenkwamen met die, welke men bij
hét harnas droeg, en in de isde en
16de eeuw werden sommige hand
schoen-geschenken niet alleen zoo
als destijds gebruikelijk was zwaar
geparfumeerd maar bovendien nog
zwaarder vergiftigd. Volgens nooit ge
heel weerlegde vermoedens zou Jeanne
d'Albret, de moeder van den Franschen
koning Hendrik IV, op deze wijze zijn
vermoord.
Hoe fraai de handschoenen in de
I5de, lóde en I7de eeuw waren, blijkt
overtuigend uit de schilderkunst, met
name uit de staatsieportretten van
Francesco Francia, Holbein, Rubens,
Van Dijck, Rembrandt en Velasquez.
Maar in den loop van de iyde eeuw
kwamen de handschoenen toch in het
gedrang, door de steeds omvangrijker
kanten manchetten en soortgelijke
mouwversieringen, die een deel van
de hand bedekten. Zij zouden, wat de
heerenmode betreft, eerst ten tijde
van Napoleon weer algemeen worden
gedragen. In de damesmode keerden
zij echter reeds veel eerder terug,
dank zij de korte mouwen van het
Rococo-costuum. Vele handschoenen
waren met miniaturen idyllische
voorstellingen, portretten van geliefden
of van beroemde tijdgenooten be
schilderd, soms zelfs door groote
meesters als Watteau, Boucher en
Fragonard. De overigens toch verre
van wufte keizerin Maria Theresia
voegde bij het uitzet van haar dochter
Marie Antoinette handschoenen tot
een gezamenlijke waarde van 5778
franken. Van het luchtige
Empiretoilet, dat soms uit niet veel meer dan
een ijl gazen gewaad bestond, waren
de lange geplooide, zijden of lederen
gewoonlijk met gouden loovertjes
of kleine turkooizen bestikte hand
schoenen niet zelden de meest
substantieele bestanddeelen. En iets later,
in 1820 ontaardde de handschoenen
mode weer in een ware rage. Evenals
Frankrijk's koning Hendrik III en
zijn verwijfde hovelingen, die zelfs
des nachts nog handschoenen droegen,
konden ook de dames uit den
Biedermeiertijd er nauwelijks toe komen, ze
af te leggen. Zij aten, speelden piano
en harp, zonder zich van haar fijn be
werkte handschoentjes of mitaines te
ontdoen.
Talloos zijn de wijzigingen, welke
de mode op dit gebied in de igde eeuw
onderging. In onzen tijd is aan alle
modieuze fantasie nog een tikje
ethnologie toegevoegd. De huisvlijt van Tirol
en Zwitserland, uit de Scandinavische
en Baltische landen heeft, via de
wintersport, haar weg naar onze
garderobe gevonden, en velen onzer
zouden, als zij de kans kregen, graag
het naar Indiaanschen trant, met
kleurige kralen geborduurde en van
zwierige franje voorziene peccarie
dragen, waarmee de Mexicaansche
gaucho zich tooit.
COLOMBINA
PAG. 13 DE GROENE No. 3298
Eiken dag een streepje
IK sta voor den spiegel. In mijn
hand hou ik het kokertje van m'n
oogenstift. Er zit nog een klein stukje
in en als ik het over m'n wenkbrauwen
zal hebben gehaald is het op. De
kamer achter mij valt weg, ik zie
niets anders dan m'n oogen en m'n
aarzelende hand, waarop een klein
plekje licht speelt.
Tien jaar heb ik met deze stift
gedaan. Een klein winkeltje Nic
deed het woord. Je teekent je wenk
brauwen te donker. Ik zal wel eens
een goed stift voor je koopen."
Dank je wel. lederen keer als ik
haar gebruik zal ik aan je denken."
Zou je dat wel volhouden? In ieder
geval krijg je weer een nieuw als het
op is. Je moet het me schrijven, waar
ik ook ben."
Tien jaar geleden. Drieëntwintig was
ze geweest. Zeven scheuren in het
plafond van Nic's kleine atelier. Ze
moest er altijd naar kijken. Een
twee drie vier vijf zes
zeven.... Dien laatsten keer had ze
ze telkens weer opnieuw geteld. Nic's
hoofd lag tegen haar schouder hij
hield z'n oogen gesloten en z'n wimpers
trilden, net als bij een slapend kind.
Naast den divan, in een waterglas
stonden kleine, witte gladiolen. De
zomer was haast voorbij over twee
dagen zou hij weggaan natuurlijk
zag ze hem nooit meer. Een twee
drie vier vijf zes zeven....
Het was goed geweest zoo. Een heelen
zomer hadden ze van elkaar gehouden
voortaan zou ze om dezen tijd van
het jaar kleine, witte gladiolen koopen.
Twee jaar later belde hij op. Toen
ze zijn stem hoorde ging ze op de
paraplustandaard zitten. Juffrouw
Wielen kwam met een dienblad voorbij.
Uit de blauwgebloemde schaaltjes
kwam de geur van bloemkool en noot
muskaat.
Ja natuurlijk."
Juffrouw Wielen keek scheef om
terwijl ze met haar voet de gangdeur
open duwde.
's Middags het stille caféaan de
haven. Het was herfstig en koud. Ze
zaten stil naast elkaar en zeiden weinig.
Heb je het niet koud?" Nic's beide
handen sloten zich om haar vingers.
Zijn oogen keken langs haar heen
naar de stampende booten op het
grauwe water. En heb je veel aan mij
gedacht?" Ze haalde de stift uit haar
tasch. De lange spitse punt was er af.
Het is zoo'n klein stukje korter ge
worden in twee jaar." Ze mat met
haar vingers wanneer het op zou zijn.
Over acht jaar moet je mij een nieuw
geven."
Zul je het me heusch schrijven?
Ik heb zoo'n goede herinnering aan je."
Over acht jaar ben je me allang
vergeten."
Nee nooit. Je moet altijd aan me
blijven denken."
lederen dag als ik een streepje zet."
De hal van het station. Nic stond
opzij van den drom menschen die naar
het loket schuifelden. Hij zei haar
naam even voelde ze zijn mond op
den haren.
Ik hou nog van je," had ze willen
zeggen, maar ze zweeg en keerde
zich om.
Ik staar in den spiegel. De kamer
komt weer langzaam dichterbij. Ik kan
den brief op tafel zien liggen. Lieve
Nic" staat erboven. De oogen die me
strak vanuit het glas aankijken hebben
twee fijne rimpeltjes aan weerskanten
gekregen. Ik ben drieëndertig en bijna
acht jaar getrouwd. Ik hoef m'n
wenkbrauwen niet meer te teekenen
en daarbij aan een ander te denken.
Ik hoor dien naam niet meer in stilte
uit te spreken. Ik koop toch al sinds
lang geen kleine witte gladiolen meer !
Het zal zoo wel goed zijn. Nic, ik
stuur je den brief dien ik in den spiegel
kan zien liggen niet. Je hoeft mij geen
nieuw stift te sturen. Langzaam gaat
m'n hand omhoog, over elke wenk
brauw trek ik het laatste, dunne
streepje. Zeven scheuren waren er in
het plafond een twee drie
vier vijf zes zeven . Dit is
het moment dat ik afscheid van je
neem, Nic nu word ik oud.
TONNY VAN DER HORST
Een gewaagde combinatie
/~^EWAAGDE combinaties vindt
(jr
men op allerlei gebied: bij het
koken, in de mode, en in het huwelijk
op dit laatste terrein zijn trouwens de
meeste combinaties gewaagd in het oog
van de omstanders, en geslaagd volgens
de insiders, in 't begin althans.' De
vraag is echter, of er in de eigenaardige
samenstelling van smaken toch een ge
heime harmonie heerscht: of de jam
die men opdient bij reerug met
kastanjepuree, tenslotte het proef-orgaan streelt;
of het merkwaardig ongelijke
menschenpaar elkander toch vindt op bepaalde ge
bieden van den geest of het hart; en of
de op het eerste gezicht ontstellende ktii
rcombinatie op den duur het oog voldoe
ning schenkt. Alleen de ware artist
in de muziek, in de keuken, in de mode,
in het leven ontdekt dergelijke ver
borgen harmonieën, en kan zoodoende
den smaak van zijn publiek ontwikkelen.
Een en ander naar aanleiding van
onze modefoto, die een nadere beschou
wing waard is. Men ziet het dadelijk:
deze japon werd ontworpen en gemaakt
in de hoogeschool der mode; waar anders
zou men het bestaan, een onder- en
bovengedeelte van Lindengroene wollen
stof samen te voegen met een ceintuur
van pauwblauwe zijde? een avondjapon
te maken met sluiting van groote wollen
knoopen en met een onversierde, hooge
hals? En toch heeft het geheel een zekere
chic de chic der quasi-nonchalance,
die, men vergete dit nimmer, alleen voor
de bijzonder slanken en chiqui-n i's'